Ang Kapalaran ng Mapagpakumbaba sa Ama

Published in God's Message (Pasugo) Oct 2007

“Kung gayon, isuko ninyo ang inyong sarili sa Dios. … Lumapit kayo sa Dios at siya’y lalapit sa inyo. … Magpakumbaba kayo sa harapan ng Panginoon at itataas niya kayo.”
- Santiago 4:7, 8, 10, New Pilipino Version

“IKAW ANG AKING PANGINOON, kung hindi sa iyo, walang bagay na mabuti sa akin” (Awit 16:2, New Pilipino Version). Ito ang buong pusong ipinahayag ni Haring David ng Israel sa Diyos. Ito rin ang pagkakilala ng lahat ng tunay na lingkod ng Diyos sa lahat ng panahon. Palibhasa’y nauunawaan nilang isang dakilang kapalaran ang maging malapit sa Ama, lalo na kapag nahaharap sila sa mga kahirapan, panganib, karahasan, kasamaan, at mga kasawian.

‘Isuko ang sarili at magpakumbaba’
Nagbigay ang Diyos ng mga kondisyon upang matamo rin natin ang Kaniyang basbas, pagtulong, at pagpapala. Kabilang sa mga kondisyong iyon ang pagsuko at pagpapakumbaba sa Kaniya. Ganito ang pahayag ng Banal na Kasulatan:

“Kung gayon, isuko ninyo ang inyong sarili sa Dios. …Lumapit kayo sa Dios at siya’ya lalapit sa inyo. … Magpakumbaba kayo sa harapan ng Panginoon at itataas niya kayo.” (Sant. 4:7, 8, 10, Ibid.)

Hindi nangangahulugang inaalisan tayo ng Diyos ng kalayaan; katunayan ay may free will tayo o kalayaang magpasiya kung susunod tayo o hindi, na katumbas na rin ng pagpili ng ating kapalaran. Ganito ang sabi Niya:

“Nasa inyo ngayon ang kapasyahan. Kayo ang pipili ng buhay at kasaganaan o ng kahirapan at kamatayan. … inilahad ko sa inyo ang buhay o kamatayan, at ang pagpapala o sumpa. Kaya, piliin ninyo ang buhay para kayo at ang inyong lahi ay magtagal.” (Deut. 30:15, 19, Magandang Balita Biblia)

Ang pagpili sa buhay at pagpapala ay sa paraang lumakad tayo sa landas na iniaalok Niya:

“Kapag sinunod ninyo ang kautusan, inibig si Yahweh, at nilakaran ang kanyang mga landas, pagpapalain niya kayo sa lupaing ibibigay niya sa inyo. Mabubuhay kayo nang matagal at kanyang pararamihin kayo. Ngunit kapag tumalikod kayo sa kanya at naglingkod sa ibang diyos, ngayon pa’y sinasabi ko sa inyong malilipol kayo. …” (Deut. 30:16-18, Ibid.)

Kaya, masama na ang sarili lamang natin ang ating sinusunod. Kapag ginawa natin ang anumang ating magustuhan kahit labag sa kalooban ng Diyos ay hindi tayo makatutugon sa kondisyong inilagda Niya upang tayo ay pagpalain.

Halimbawa ng nagpakumbaba sa Diyos
Upang lalo nating maunawaan kung paano ang pagsuko at pagpapakumbaba sa Diyos at kung gaano ito kahalaga, tingnan natin ang nangyari kay Job na isa sa mga lingkod Niya noong una. Hindi pangkaraniwan ang mga kasawiang dumating kay Job. Sa isang iglap, nawala ang buo niyang kabuhayan, sa isang sakuna lamang ay sabay-sabay na namatay ang lahat ng mga anak niya, at nagkasakit siya nang malubha. Sa kabila ng mga pangyayaring ito, pinuri at sinamba pa rin niya ang Diyos at sinabi:

“… Ang Panginoon ang nagbigay, at ang Panginoon ang nagalis; purihin ang pangalan ng Panginoon.” (Job 1;21)

Sinulsulan pa siya ng kaniyang asawa na nagsabing, “…Sumpain mo na ang Diyos nang mamatay ka na!” (Job 2:9, MB). Sinaway siya ni Job at ang sabi’y:

“… Hindi mo nalalaman ang iyong sinasabi. Kaginhawahan lang ba ang tatanggapin mo sa Diyos at hindi pati kahirapan? …” (Job 2:10, Ibid.)

Sa harap ng sunod-sunod na kalamidad at kapighatian ay hindi sumuko si Job. Hindi niya tinalikuran ang Diyos. Inunawa niya na ang lahat ng nangyari ay pagsubok sa kaniya ng Diyos upang siya’y dalisayin:

“… Kahit na subukin n’ya, ako’y parang gintong lantay. Pagkat tinalunton ko ang kanyang tuntunin, At sa ibang landas, hindi ako bumaling. Ako’y hindi lumabag sa Kautusan ng Diyos, At ang kanyang kalooban ang aking sinusunod.” (Job 23:10-12, Ibid.)

Sa tindi ng kaniyang pananalig sa ipinangako ng Diyos na pagkabuhay na mag-uli at buhay na walang hanggan ay sinabi ni Job:

“Alam kong di natutulog ang aking Tagapaglitas Na sa aki’y magtatangol pagdating noong wakas. Pagkatapos na maluray itong aking buong balat, Ang Diyos ko’y mamamalas kahit laman ay maagnas. Siya’y aking mamamasdan at mukhaang makikita …” (Job 19:25-27, Ibid.)

Kaya naman pagkatapos subukin ay muling pinagpala ng Diyos si Job. Binigyan siya ng mga tinatangkilik na higit pa sa mga nawala sa kaniya. Pinagkalooban siya ng pitong anak na lalaki at tatlong anak na babae, at nabuhay pa ng 140 taon (Job 42:12-16). Lahat ng ito ay tinamasa ni Job sapagkat natuto siyang magpakumbaba at ipaubaya o isuko nang lubos ang sarili sa Diyos.

Ang di nakapanindigan
Sa kabilang dako, may mga taong tinuruan ng mabuti at nagkaroon ng magandang kalagayan noong una subalit hindi natugunan ang kondisyong ibinigay sa kanila ng Diyos. Kaya hindi nakapanatili sa Kaniyang pagpapala. Ang halimbawa nito ay ang mga Israelita sa pangunguna ng kanilang haring si Saul. Sinabi ni Propeta Samuel sa kanila:

“Kung magkakaroon kayo ng takot sa PANGINOON, paglilingkuran siya, susundin at hindi kayo maghihimagsik laban sa kanyang mga utos, at kung kayo at ang haring mamamahala sa inyo ay susunod sa PANGINOON ninyong Dios – mabuti!” (I Sam. 12:14, NPV)

Paano nahayag na hindi natugunan ni Saul at ng mga Israelita ang kondisyong ito? Nahayag ito nang sila’y nasa gitna ng kagipitan nang sila’y nakikipagdigma sa mga Filisteo. Nagtipun-tipon ang mga Filisteo, nag-ipon ng lakas at pinaghandaan nila ang pagsalakay sa mga Israelita. Nang makita ng mga Israelita ang mapanganib nilang kalagayan, sila’y labis na natakot kaya sila’y tumakas at nagsipagtago, bagaman may pangako ang Diyos sa kanila (I Sam. 13:1-8).

Noon, bago makapagdigma ang Israel ay sumamba muna sila sa Diyos. Pitong araw nilang hinintay si Samuel na saserdote ng Diyos upang siyang maghain ng handog na susunugin. Bago pa man siya dumating ay isa-isa nang umalis ang mga tauhan ni Saul dahil sa malaking takot sa mga Filisteo. Dahil sa malaking kagipitan at pagkainip, pinangahasan ni Saul na gawin ang hindi niya karapatan – siya na ang naghain ng handog na susunugin (I Sam. 13:1-13).

Napakasama ng ginawa ni Saul na pagsuway sa utos ng Diyos at maging ng kawalan ng pagtitiwala ng mga Israelita sa Diyos sa panahon ng kagitpitan. Sinabi ni Samuel kay Saul:

“… Malaking kahangalan ang ginawa mo. Hindi mo sinunod ang utos na ibinigay sa iyo ng PANGINOON mong Dios. Kung sinunod mo lang, sana ay napatatag mo sa habang panahon ang paghahari mo sa Israel. Ngunit ngayon, hindi mananatili ang iyong paghahari. …” (I Sam. 13:13-14, NPV)

May iba pang mga paglabag si Saul na ikinagalit ng Diyos. Kaya, masaklap ang kaniyang naging wakas. Nagpakamatay siya nang tiyak na niyang malulupig sila ng kaaway; pinugot pa ng mga kaaway ang kaniyang ulo at inilagay ang kaniyang bangkay sa isang pader (I Sam. 31:1-13). Ang malaki niyang kamalian at kasalanan ay hindi siya natutong sumuko at magpakumbaba sa Diyos.

Huwag tutulan ang kalooban Niya
Ang isa pang napakasamang gawin ng sinuman ay ang tutulan o kuwestiyunin ang pasiya o kalooban ng Diyos. Ganiyan ang ginawa ni Jonas, isang lingkod sa Diyos sa panahon ng mga propeta. Nang hindi ituloy ng Diyos ang paglipol sa mga taga- Nineve dahil sila, sa pangunguna ng kanilang hari, ay nagsisi, nag-ayuno, at tumalikod sa kanilang kasamaan (Jon. 3:1-10) ay hindi nagustuhan ni Jonas at ikinagalit pa ang pasiya ng Diyos (Jon. 4:1). Ito pa ang pagkakamali ni Jonas: tuwing magkakaroon ng problema at ang pasiya ng Diyos ay hindi Niya magustuhan, ang bukambibig ay gusto na niyang mamatay. Kinukuwestiyon ang kapasiyahan ng Diyos na wari’y marunong pa siya sa Kaniya na Makapangyarihan sa lahat (Jon. 4:1-11, MB).

Bakit walang karapatan ang sinuman na pangunahan o kuwestiyunin ang ipinapasiya ng Diyos? Ganito ang sabi Niya:

“… Ang aking isipa’y di ninyo isipan, At magkaiba ang ating daan. Kung paanong ang langit Higit na mataas, mataas sa lupa, Ang daa’t isp ko’y Hindi maaabot ng inyong akala.” (Isa. 55:8-9, Ibid.)

Ang kapasiyahan o kalooban ng Diyos ang dapat maghari sa ating lahat. Ngunit, hindi ito mangyayari kung hindi natin isusuko ang ating sarili sa Diyos at magpapakumbaba sa Kaniya. Kahit may pagkakataon na may balak o panukala tayo na hindi Niya pinapangyayari, o kaya’y may hinihiling tayo na hindi Niya ibinibigay, o kahit pa may mga itinutulot Siyang mangyari sa buhay natin na hindi ayon sa ating sariling gusto at panukala, huwag nating isiping inaapi Niya tayo. Ang mahalaga ay sundin nating lagi ang Kaniyang kalooban. Ito ay kahayagan ng pagpapakumbaba sa Kaniya at ng pagkilalang Siya na Lumalang ang tunay na nakaaalam ng ating ikabubuti.

Ang dapat unahin
Suriin natin: Sa larangan ng pagrerelihiyon, natupad na ba natin kung ano ang kapasiyahan o kalooban ng Diyos na dapat nating sundin? Mahalaga ito dahil sa panahong ito ng kabalisahan, kagipitan, at kahirapan ay may mga nagsasabing hindi na kailangang sumunod sa Diyos at kay Cristo. Ang sariling kabuhayan na lamang daw ang pagbuhusan ng buong magagawa. Ito ay mali. Narito ang kalooban ng Diyos na itinuro ng ating Panginoong Jesucristo:

“… Huwag kayong mabalisa tungkol sa inyong buhay, kung ano ang inyong kakanin at iinumin, ni ang inyong daramtin. Ang buhay ay higit sa pagkain, at ang katawan sa pananamit. … Huwag kayong mabalisa tungkol sa inyong kakanin, iinumin at daramtin. …Alam ng inyong Ama sa langit na kailangan ninyo ang lahat ng ito. Datapuwat hanapin muna ninyo ang kanyang kaharian at ang kanyang katuwiran, at ang mga bagay na ito’y idaragdag sa inyo.” (Mat. 6:25, 31-33, NPV)

Sa halip na mabalisa sa buhay at ang pagbuhusan na lamang ng panahon ay ang paghahanap ng makakain, maiinom, maisusuot, at matitirhan, ang dapat unahin, ayon sa Panginoong Jesus, ay ang paghanap sa kaharian at katuwiran ng Diyos. Ang kahariang ito ay ang kaharian ng Anak o ng Panginoong Jesuscristo na Kaniyang tinubos, kaya’t ang mga naroon ay napatawad na sa kasalanan, ligtas, at mga tagapagmana ng mga pangako ng Diyos (Col. 1:12-14, Ibid.). Ang Iglesia ni Cristo ang binili o tinubos ng Panginoong Jesucristo sa pamamagitan ng Kaniyang dugo (Gawa 20:28, Lamsa Translation). Ito ang kahariang dapat na hanapin muna ng tao. Ang katuwiran naman na dapat ding ipagpaunang hanapin, na kung tutuparin ay ikaliligtas, ay ang ebanghelyo (Roma 1:16-17).

Aanhin natin ang lahat ng katangian, kayamanan, at tinatangkilik na panlupa kung mapaparusahan naman tayo sa dagat-dagatang apoy? Kaya, marapat lamang na isuko natin ang ating sarili sa kalooban ng Diyos. Ipagpauna natin ang pag-anib at pananatili sa tunay na Iglesia, at ang pagsunod sa ebanghelyo – ito ang ating ikaliligtas at ikapagtatamo ng buhay na walang hanggan. Sa kabilang dako ay mapapahamak (Jer. 6:16, 19, MB) tayo kapag tinaggihan natin ang pasiya o kagustuhan ng Diyos.

Best Year!

i consider this one of the best years of my life.
i received immeasurable spiritual blessings.
i got the chance to meet the closest friends,
even spiritual leaders who never fails to nourish,
inspire and lead us. even met new friends,
given the chance to strengthen ties with and
friendship and love to all those i lead also,
even got to travel and saw the other side of the
world, even the future is being taken care of.
got inner peace and bountiful joy. My family is
all inside the Iglesia ni Cristo. Always on my
mind and heart the Father in heaven and His Son
Jesus Christ. I hope others will benefit from the
Church of Christ (Iglesia ni Cristo) articles posted
in this blog. :D!

tita loi

makulit at kwelang tita... maasikaso at
thoughtful... open and warm ang family
nakasama kong mag-ala-tarzan at jane
sa gubat... mahilig sa perfume :D

rob

the 'list' man... he likes listing things in order...
top 5 best songs or top 10 best books of the year...
i like his walking, garlic and tea regimen, and a
coffee lover too.. fun to talk with... never runs out
of questions... nba fan, follows and patronizes his favorite
bands or singers... can elaborate things in many words
good memory, a good friend

pen

last dec 23 received an almost used up pen
which the original owner used in scibbling
important matters...

Ang Likas na Kalagayan ni Cristo (Ikapitong Bahagi)

Ang Likas na Kalagayan ni Cristo
Ang Orihinal na Paniniwala ng mga Unang Cristiano
(Ikapitong Bahagi)
Pulished in God's Message (Pasugo) Oct 2007

Pinatutunayan ng mga tagapangaral ng iba’t ibang relihiyon na ang paniniwalang si Cristo ay Diyos ay hindi paniniwala ng mga unang Cristiano.

NAUNAWAAN NATIN MULA sa mga manunulat ng Bagong Tipan na tinaglay ng mga unang Cristiano ang paniniwala na ang Ama ang kaisa-isang tunay na Diyos (Juan 17:3, Salita ng Buhay). Hindi nila tinaglay ang isipang pinalaganap ng iba na si Cristo raw ay eksistido o umiiral nab ago a Siya ipanganak ni Maria at Siya raw ay Diyos na nagkatawang-tao. Wala silang aral na si Cristo ay Diyos. Pinatutunayan ito maging ng ibang mga nagsaliksik tungkol sa buhay at mga aral ni Cristo. Ganito ang Patotoo ng isang iskolar na Protestante na si George E. Ladd:

“Binabasa natin ang mga Ebanghelyo at mga aklat ng mga Gawa sa liwanag n gating pagkaunawa sa pre-eksistensiya at sa pagkakatawang-tao ng Diyos Anak. Suabalit, ang mga unang Cristiano ay walang gayong konsepto sa kanilang mga isipan. Wala silang doktrina tungkol sa pagka-Diyos ni Cristo…” (The Young Church: Acts of the Apostles, p. 48)¹

Ipinahayag din ng paring Katoliko na is Richard P. McBrien na hindi Diyos ang pagtuturing ng mga manunulat ng Bagong Tipan kay Cristo:

“Ni hindi man lamang karaniwang binabanggit ng mga manunulat ng Bagong Tipan ang tungkol kay Jesus bilang ‘Diyos’…” (Catholicism, p. 346)²

Maging ang paring Jesuita na is Pedro Sevilla ay nagpatotoo rin na is Cristo ay hindi tinawag na Diyos sa mga kauna-unahang araw ng Cristianismo:

“Kaya’t hindi maaaring sabihin na tinatawag nang Diyos si Jesus noong mga kaunaunahang araw ng kristiyanismo.” (Ang Kabanalbanalang Isangtatlo: Ang Diyos ng mga Kristiyano, p. 32)³

Katugma ito ng pahayag ni Shirley C. Guthrie ng Presbyterian Church na sumulat ng aklat na pinamagatang Christian Doctrine: “Hindi tuwirang sinabi ng mga pankaunang Cristiano na is Jesus ay Diyos o na ang Diyos ay si Jesus” (p. 94).⁴

Sa kaniyang komentaryo ay sinabi naman ni George Lamsa na sa mga unang araw ng Iglesia ni Cristo ay hindi tinawag na Diyos si Jesus: “Si Jesus ay hindi tinawag na Diyos sa mga unang araw na yaon…” (New Testament Commentary, p. 149).⁵

Tinatanggap kapuwa ng mga teologong Katoliko at Protestante na hindi inisip ni Cristo na Siya ay Diyos:

“Ang krisis ay bumangon mula sa pangyayaring ngayon ay malayang tinatanggap kapuwa ng mga Protestante at Katolikong teologo at tagapagpaliwanag ng Biblia: na batay sa mauunawaan mula samga makukuhang datos na pangkasaysayan, hindi inisip ni Jesus na taga-Nazaret na siya ay Diyos ….” The First Coming: How the Kingdom of God Became Christianity, p. 5)⁶
Inaamin din ni John A. T. Robinson ng Anglican Church na hindi kailanman itinuro ni Cristo na Siya ay Diyos:

“Kailanman’y hindi personal na inangkin ni Jesus na siya ang Diyos: gayunman lagi niyang inaangkin na dinadala niya ang Diyos nang lubusan …” (Honest to God, p. 73)⁷

Maliwag, mula sa mga patotoo ng mga tagapangaral ng iba’t ibang relihiyon, na ang paniniwalang si Cristo ay Diyos ay hindi paniniwala ng mga unang Cristiano.

Ano, kung gayon, ang orihinal at wastong paniniwala tungkol sa likas na kalagayan ni Cristo? Ano ang paniniwala ng mga unang Cristiano at ng mga manunulat ng Bagong Tipan? Tunghayan natin ang patotoo ng Bibilia:

Tao si Cristo ayon kay Apostol Pablo. “Sapagka’t may isang Dios at may isang Tagapamagitan sa Dios at sa mga tao, ang taong si Cristo Jesus.” (I Tim. 2:5)

Tao si Cristo ayon kay Apostol Pedro. “Mga Israelita, pakinggan ninyo ito! Si Jesus na taga-Nazaret ay sinugo ng Diyos. Pinatutunayan ito ng mga himala, mga kababalaghan, at mga tandang ginawa ng Diyos sa pamamagitan niya. Alam ninyo ito sapagkat lahat ay naganap sa gitna ninyo. Ngunit ang taong ito na ibinigay sa inyo ayon sa pasiya at pagkaalam ng Diyos sa mula’t mula pa, ay ipinapako ninyo at ipinapatay sa mga makasalanan.” (Gawa 2:22-23, Magandang Balita Biblia)

Tao si Cristo ayon kay Apostol Mateo. “Ganito ang pagkapanganak kay Cristo. Si Maria ay nakatakdang pakasal kay Jose. Ngunit bago sila magsama, nagdalang-tao si Maria sa pamamagitan ng Espiritu Santo.” (Mat. 1:18, New Pilipino Version)

Tao si Cristo ayon sa anghel ng Panginoon. “Datapuwa’t samantalang pinagiisip niya ito, narito, ang isang anghel ng Panginoon ay napakita sa kaniya sa panaginip, na nagsasabi: Jose, anak ni David, huwag kang mangamba sa pagtanggap kay Maria na iyong asawa: sapagka’t ang kaniyang dinadalang-tao ay sa Espiritu Santo.” (Mat. 1:20)

Malinaw sa mga talatang ating sinipi na sa paniniwala ng mga unang Cristiano, si Cristo ay tao. Ito ang orihinal na paniniwalang Cristiano. Ang katotohanang ito ay pinatutunayan din ng ibang mga nagsaliksik sa buhay, mga aral, at likas na kalagayan ni Cristo.

Si George Eldon Ladd ay nagsabing:

“Mula sa gayong mga talata, maaari nating ikonklusyon na ang unang kaisipang Cristiano tungkol kay Jesus ay Siya’y isang tao na pinagkalooban ng kadakilaan ng Espiritu ng Diyos. Sa katunayan, sa mga unang kabanata ng [Akalat ng] mga Gawa, si Jesus ay dalawang ulit na tinawag na isang propetang tulad ni Moises na ibabangon ng Diyos upang ipahayag sa mga tao ang lahat ng katotohanan ng Diyos (Gawa 3:22; 7:37).” (The Young Church: Acts of the Apostles, p. 48)⁸

Isa naming paring Katoliko, si Ronald J. Wilkins, ang nagpapatotoo rin na ang paniniwala ng mga unang Cristiano kay Cristo ay Siya’y tao:

“Ang katangian ng paninindigang ito ay, hindi naranasan ng mga apostol at mga unang Cristiano si Jesus bilang isang Diyos na nagbalatkayong tao o bilang Diyos na nagkukunwang tao (Ito ang dahilan kaya itinakuwil ng unang Iglesia ang mga salaysay tungkol sa buhay ni Jesus na batay sa mga pala-palagay at kathang-isip). Naranasan nila siya bilang isang tao. Siya’y totoong-totoo sa kaniyang buhay, tunay na tunay na tao sa kaniyang espiritu, at lubhang kapani-paniwala sa kaniyang mga pananalita na anupa’t sila ay sumampalataya sa kaniya. Ang pakiramdam nila’y anuman ang tunay na buhay ng tao, inihayag ni Jesus bilang isang tao ang buhay na iyon.” (The Emerging Church, pp. 27-29)⁹

Isa pang paring Jesuita, si Charles Herzog, ay nagpahayag nang gayunding diwa:

“Kung mayroong anumang bagay na malinaw sa mga Ebanghelyo, ito ay yaong si Cristo ay tao. Siya ay mayroong tunay na katawan ng tao at tunay na kaluluwa ng tao, na pinagkalooban ng pag-iisip at kalooban ng tao.” (God the Redeemer: The Redemption From Sin As Wrought By Jesus Christ the Son of God, p. 5)¹⁰

Sinip naman ni Johannes Lehman, isang iskolar ng Biblia, ang sinabi ng istoriyador na is Bernhard Lohse:

“Gaya ng isinulat ng isang mananalaysay ng Iglesia, si Bernhard Lohse, sa Motive im Glauben (Motivation for Belief): ‘Ipinaaalala sa atin ni Ario na si Jesus, gaya ng paglalarawan niya sa mga Ebanghelyo, ay hindi isang Diyos na lumakad sa lupang ito, kundi tunay na tao. Mangyari pa, sa pamamagitan mismo ng kaniyang pagiging tao ay pinatunayan ni Jesus ang kaniyang ganap na pakikiisa sa Diyos’.” (The Jesus Establishment, p. 175)¹¹

Isang katotohanang hindi mapasusubalian na ang paniniwala ng mga unang Cristiano ay tunay na tao ang ating Panginoong Jesuscristo – hindi Siya ang Diyos. Ito ang orihinal at tunay na paniniwalang Cristiano tungkol sa likas na kalagayan ni Cristo. (May Karugtong)

Sanggunian:

¹ “We read the Gospels and the book of Acts in the light of our understanding of the pre-existence and the incarnation of God the Son. However, the early Christians had no such concepts in their minds. They had no doctrine of the deity of Christ …” (Ladd, George E. The Young Church: Acts of the Apostles. London: Lutterworth Press; New York and Nashville: Abingdon Press, 1964.)

² “The New Testament writers do not even ordinarily speak of Jesus as ‘God’ …” (McBrien, Richard P. Catholicism. Third Edition. Great Britain: Geoffrey Chapman, 1994.)

³ (Sevilla, Pedro S.J. Ang Kabanalbanalang Isangtatlo: Ang Diyos ng mga Kristiyano. Quezon City: Loyola School of Theology – Ateneo de Manila University, 1988.)

⁴ “The very earliest Christians did not say directly that Jesus is God or the God is Jesus.” (Guthrie, Shirley C., Jr. Christian Doctrine. Virginia, USA: CLC Press, 1968.)

⁵ “Jesus was not called God in those early days …” (Lamsa, George. New Testament Commentary.)

⁶ “The crisis grows out of a fact now freely admitted by both Protestant and Catholic theologians and exegetes: that as far as can be considered from the available historical data, Jesus of Nazareth did not think he was divine …” (Sheehan, Thomas. The First Coming: How the Kingdom of God Became Christianity. New York: Random House, 1986.)

⁷ “Jesus never claims to be God, personally: yet he always claims to bring God, completely …” (Robinson, John A. T. Honest to God. London: SCM Press Ltd., 1963.)

⁸ “From such passages, we might conclude that the early Christian concept of Jesus was that of a man who was mightily endowed by the Spirit of God. In fact, twice in the early chapters of Acts Jesus is designated a prophet like Moses whom God would raise up to declare to the people all the will of God (Acts 3:22; 7:37).” (The Young Church: Acts of the Apostles.)

⁹ “The unique feature of this conviction is that the apostles and early Christians did not experience Jesus as a God in human disguise or as God pretending to be human (this is the reason that the early Church rejected fanciful and wildly imaginative accounts of Jesus’ life). They experienced him as a human. He was so real in his life, so genuinely human in his spirit, and so convincing in his words that they believed in him. They felt that whatever human life really was, Jesus as a person expressed that life.” (Wilkins, Ronald J. The Emerging Church. Part One. Iowa: WM. C. Brown Company Publishers, 1968.)

¹⁰ “If anything is evident in the Gospels, it is that Chirst was man. He had a real, human body and a real, human soul, endowed with a human mind and will.” (Herzog, Charles G., S.J. God the Redeemer: The Redemption From Sin As Wrought By Jesus Christ the Son of God. New York: Benziger Brothers, Inc., 1929.)

¹¹ “As one Church historian, Bernhard Lohse, writes in Motive im Glauben (Motivation for Belief): ‘Arius reminds us that Jesus, as he described in the Gospels, was not a God who walked this earth, but truly human being. Of course, by his very humanity Jesus proved his full community with God’.” (Lehman, Johannes. The Jesus Establishment. New York: Doubleday & Company, Inc. 1974.)

Finding Hope

Published in God's Message (Pasugo) Oct 2007

“But we wait for what God has promised: new heavens and a new earth, where righteousness will be at home.” – II Peter 3:13, Today’s English Version

“Fight the good fight of faith” so that the world would not be able to take away our hope for salvation.

IN TODAY’S WORLD, horrendous things may happen to our lives, but our defining moment lies not in what we experience but on how we react.

Devastated, overwhelmed, shattered, tormented are feelings of people who grapple with enormous problems – the loss of a loved one, the onset of a debilitating disease, acrimonious marital disputes, disastrous business or financial ventures – breeding hopelessness that threatens their very lives. Aggravating such hopelessness and despair are disasters, terrorism, wars, poverty, among others, which continue to haunt mankind. Little wonder then, that man’s life in this world is considered by many as grim.

Others, meanwhile, fall to the allure of worldly things when problems confront them. Their ready response to the stark realities of life is to rely on other people’s power and influence, in material wealth, or in earthly wisdom and knowledge, believing that these things can give lasting solution to their problems.

So the next time afflictions strike us, how do we react? Do we just surrender and give up hope, or do we trust fully in God’s graces? Do we depend upon someone with fabulous riches or those with immense fame and power? Where does our hope lie? Is there still hope for mankind?

Troubled world
If what we hope for is a kinder, gentler world, then we will be utterly disappointed. God, through the prophets, foreordained what would take place in these last days:

“This is what the Sovereign LORD is saying: ‘One disaster after another is coming on you. It’s all over. This is the end. You are finished. The end is coming for you people who live in the land’. …” (Ezek. 7:5-7, Today’s English Version)

“Their feet run to evil, And they make haste to shed innocent blood; Their thoughts are thoughts of iniquity; Wasting and destruction are in their paths. The way of peace they have not known, And there is no justice in their ways. …” (Isa. 59:7-8, New King James Version)

Thus for the people of this world finding hope amid widespread hopelessness is a very arduous, if not impossible, task. In fact, most of media’s staple issues and topics today – the impacts of global warming, the alarming increase in disasters and diseases in the 21st century, Africa’s AIDS crisis, the unabated sectarian conflict in Iraq, the vicious cycle of violence in many parts of the globe – are enough to make one feel hopeless and afraid. For all we know, another terror attack, another disaster, and another pandemic are looming in the horizon and ready to strike anywhere with devastating consequences.

Undeniably, despite the gloomy forecast, man can still enjoy his mundane existence and live a productive life. Yet, the kind of happiness he relishes is but short and temporal. The incontrovertible fact remains that despite his best efforts to improve his lot, he still fails to even have a taste of absolute happiness. The Bible makes it clear that “Man born of woman is of few days and full of trouble” (Job 14:1, New International Version).

Source of all hope and blessings
On the part of God’s faithful children, He is their unfailing source of hope even if they experience tribulation. So just like the apostles who also experienced great troubles and affliction, they will never give up or quit trusting God (II Cor. 1:8-9, TEV). God declares:

“This is what the LORD says: ‘Let not the wise man boast of his wisdom or the strong man boast of his strength or the rich man boast of his riches, but let him who boasts boast about this: that he understands and knows me, that I am the LORD, who exercises kindness, justice and righteousness on earth, for in these I delight’, declares the LORD.” (Jer. 9:23-24, NIV)

God’s people will feel His promised kindness even in their present, albeit temporary, sojourn in this world. To them who trust and put their confidence in Him, God will grant length of days, riches, honor, happiness, and peace (Prov. 3:16-18, NKJV). Even in times of drought or famine, God’s faithful servants are likened to “a tree planted by the water … It has no worries in a year of drought and never fails to bear fruit” (Jer. 17::7-8, NIV).

Indeed, God’s help and loving care to His people cannot be overemphasized. In a world filled with poverty, injustice, famine, and violence, they should neither doubt nor despair; He is their refuge: “The LORD is good, a refuge on the day of distress; He takes care of those who have recourse to Him.” (Nah. 1:7, New American Bible)

Vanishing hope
The hope of those who trust only in other people’s power, in influence and affluence or in worldly wisdom and knowledge is so fleeting and uncertain. Such hope goes away quickly, for it is as weak as reeds or a spider’s web, which easily breaks or disappears (Job 8:13-15, TEV).

The Bible proves that those whose hope rests on their fellow human beings are “like a bush in the desert, which grows in the dry wasteland, on salty ground where nothing else grows.” They will not succeed or have a good fortune because the Bible declares, “Nothing good ever happens to him” (Jer. 17:5-6, Ibid.) The prophet Isaiah also clarifies that earthly wisdom and knowledge alone can lead man to the wrong direction: hence, man should not put his trust and hope in it, too (Isa. 47:1, Ibid.). Those who count upon great wealth, meanwhile, should hearken to the admonition of the Bible: “… not to be proud, but to place their hope, not in such an uncertain thing as riches, but in God …” (I Tim. 6:17, Ibid.).

Hence, nothing in this world is permanent: fame and power are illusory, wealth ephemeral. Man himself has been appointed by God to die and afterward to face judgment (Heb. 9:27, NKJV). Even this world in which we sojourn will not exist forever because on Judgment Day, all ungodly men and both the earth and the works that are in it will be burned up (II Pet. 3:7, 10, Ibid.).

Therefore, putting their hope solely on worldly things which together with this world will perish should not be the option of God’s righteous servants even when trials and tribulations beleaguer their lives.

Man’s remaining hope
Inasmuch as life and all worldly things will come to an end, what then remains as man’s only hope?

“But we wait for what God has promised: new heavens and a new earth, where righteousness will be at home.” (II Pet. 3:13, TEV)


Unlike this world we live in, in the Holy City we will never experience tribulation: thus, there will be no more sorrow or crying there. The promised new heaven and a new earth is a perfect and blissful place: no more death, thirst, and hunger (Rev. 21:1-4, NKJV).

However, not just anyone can truly hope to gain entrance to the Holy City and receive eternal life. Only those who are “heirs according to the promise” can hope to receive the promise as stated by Apostle Paul: “And if you are Christ’s, then you are Abraham’s seed, and heirs according to the promise” (Gal. 3:29, Ibid.). Those in Christ become heirs of God’s promise, though it is written that there is only one seed of Abraham which is Christ, because our Lord Jesus Christ created one new man from two – Christ and those who are in Him (Gal. 3:16; Eph. 2:15, Ibid.). The composition of the one new man is Christ as the head and the Church as the body (Col. 1:18, Ibid.).

The Church is indispensable because only through it can man become one with Christ, he cannot be an heir since Abraham has only one seed. Therefore, to become an heir, he must become one with Christ through His body which is the Church of Christ (Col. 1:18, NKJV; Acts 20:28, Lamsa Translation). Joining the Church of Christ and remaining obedient to God’s commands until the end is of paramount importance in order to enter the Holy City.

Members of the Church of Christ are fortunate indeed. They are the heirs of the promises of God because they are of Christ and are God’s children (Rom. 8:16-17, NKJV). They are referred to as God’s people who, in the Christian Era, are the chosen ones who have been called into one body and given the right and privilege to worship and pray to Christ and to the Lord God (I Pet. 2:9-1; Col. 3:15; 1:18, Ibid.).

Whatever trouble is tormenting their lives, they should take comfort and hope in God’s blessings even in this life, and above all, they need not look elsewhere, they should set their sight in His promised Holy City where true peace and righteousness reign – and where God will grant them eternal life and salvation (I John 2:25, Ibid.).

Not losing their hope
Given the travails of their journey in this world, the apostles teach God’s people to “Fight the good fight of faith” so that the world would not be able to take away their hope for salvation (I Tim. 6:12, Ibid.).

A parable of Christ about those to whom the word of God was sown or taught illustrates how the devil tries to take away their hope for salvation. Those who have fallen to the devil’s scheme are those who are overcome by trials because the word of God do not sink deep into their heart and those who are preoccupied with “the worries and riches and pleasures of this life” such that “their fruit never ripens” (Luke 8:12-14, TEV).

Undoubtedly, miseries and the cares of this life, riches and vices or worldly pleasures are being used by Satan to hinder the faithful from serving God, to render the words of God sown or planted in their heart fruitless, and thus take away their hope for salvation. However, the Bible emphasizes that the hope of the ones who will bear fruit will not be taken away. This means that the words of God sown in our heart must bear fruit by being devoted to God’s words (Luke 8:15, Ibid.).

Hence, God’s faithful servants do not succumb to the lures and temptations of worldly things: instead, they labor and strive to obey His commandments (I Tim. 4:10, NIV). Obedience to His words – attending the worship service, performing their Church duties, loving and reconciling with his brother or sister in faith, among many others – is a testament to their hope in God.

Also, Church of Christ members strive to leave all evil deeds in order to guard their hope for salvation and never lose it. They always bear in mind that “The hopes of the wicked come to nothing” which means that “The wicked will not remain in the land” or will not dwell in the Holy City. On the other hand, the Bible attests that “The righteous will never be uprooted,” that is, their hope will never be lost (Prov. 10:28; 30, Ibid.).

And so, braving life’s adversities, God’s servants continue in their journey, not losing their hope. Giving up hope will not get them to the promised land – enduring until the end will. Amid great troubles and sufferings, their faith and hope in God are much greater. The words of the Psalmist inspire them:

“Why am I so sad? Why am I so troubled? I will put my hope in God, and once again I will praise him, my savior and my God.” (Ps. 42:11, TEV)

another step forward

who will forget the warm and
loving hand of support...
being far is enough how much
more when near...
appreciation to all the love and
care...constant unity i offer.

Of Life’s Vicissitudes and God’s Promise

Published in God's Message (Pasugo) Oct 2007

“These trials are only to test your faith, to show that it is strong and pure. It is being tested as fire tests and purifies gold – and your faith is far more precious to God than mere gold. ….” I Peter 1:7, New Living Translation

“Many sorrows come to the wicked, but unfailing love surrounds those who trust the LORD.” –Psalm 32:10, New Living Translation

“Call to me when trouble comes; I will save you, and you will praise me.” –Psalm 50:15, Today’s English Version

TALKING ABOUT VICISSITUDES, not only does the sea’s ever changing surface but life’s unpredictable nature come to mind as well. As defined, they are the unpredictable changes or variations that keep occurring in life, fortune, etc. – hence, shifting circumstances. They are life’s ups and downs, so to speak.

No one living in this world is spared from experiencing both light and trying times. The poor and the affluent have their own alternating share of contentment and worries. Observably, though, the worries come in droves for both. And when they start coming one after another, there is no telling how fear grips the heart. But ought we to sit on a chilling problem and let fear take its toll on us?

From whom inward peace emanates
Come to think of it, when we always think about the things that cause us to worry, the more that we shall have no peace or quietness within us, thus:

“For sighing comes to me instead of food; my groans pour out like water. What I feared has come upon me; what I dreaded has happened to me. I have no peace, no quietness; I have no rest, but only turmoil.” (Job 3:24-26, New International Version)

Mulling over one’s miseries won’t drive them away. Sighing and groaning won’t stop water-laden clouds from bursting and pouring out in torrents. Worrying would only aggravate the situation – robbing us of peace, quietness, and the much-needed rest.

God does not want His people to continually suffer inner turmoil. Rather, He wants us to have inward peace as what the Psalmist declares: “Only God gives inward peace, and I depend on Him” (Ps. 62:5, Contemporary English Version). Indeed, we ought to look toward God for the peace that we so desire, for He knows what’s best for us. He knows what the future has in store for us.

There is hope for the future
When the Israelites, God’s people of old, were taken into captivity at the height of the Babylonian supremacy, they had a truly dark existence. They could only mourn and weep. But God, in all His mercy, comforted them through the prophet Jeremiah, thus:

“This is what the LORD says: ‘Restrain your voice from weeping and your eyes from tears, for your work will be rewarded’, declares the LORD. ‘They will return from the land of the enemy. So there is hope for your future’, declares the LORD. ‘Your children will return to their own land’.” (Jer. 31:16-17, NIV)

From this message of God to the Israelites comes a lesson in perspective. The horizon may be dim and prospects truly bleak, but even in the tightest of situations, God is able to squeeze His people out. Indeed, there is always hope for the future, through God’s help.

Will bring much praise, glory, and honor
For true Christians trials are not to be feared. Tests are a welcome treat. Apostle Peter said:

“These trials are only to test your faith, to show that it is strong and pure. It is being tested as fire tests and purifies gold – and your faith is far more precious to God than mere gold. So if your faith remains strong after being tried by fiery trials, it will bring you much praise and glory and honor on the day when Jesus Christ is revealed to the whole world.” (I Pet. 1:7, New Living Translation)

By analogy, Apostle Peter showed how one’s faith is tested to be strong and pure. Gold, a prized metal, is rid of its impurities by subjecting it first to the fire. And one’s faith is far more precious to God than mere gold! Members of the true Church of Christ are truly blessed for remaining strong in the faith. The fiery trials that they triumphantly hurdle will bring them much praise and glory and honor on the day when Jesus Christ is revealed to the whole world.

An opportunity for joy
“Dear brothers and sisters, whenever trouble comes your way, let it be an opportunity for joy. For when your faith is tested, your endurance has a chance to grow. So let it grow, for when your endurance is fully developed, you will be strong in character and ready for anything.” (James 1:2-4, Ibid.)

Apostle James, the overall administrator of the first-century Church of Christ, couldn’t have said it better. A positive look at trouble couldn’t have been more enunciated. The fledgling Church was struggling for survival through fierce persecution and the faith of the brethren was being put to a test. Apostle James admonished the Christians to let troubles be an opportunity for joy. The test to one’s faith provides endurance and opportunity to grow and develop, molding the brethren to be strong in character and ready for anything.

Pitting one’s self against the harsh realities of life early on and emerging unscathed is reflective of strength of character, the strength to maintain one’s faith.

A time to rejoice
Easier said than done, but for God’s faithful, running into problems and trials is a time for rejoicing, thus:

“We can rejoice, too, when we run into problems and trials, for we know that they are good for us – they help us learn to endure. And endurance develops strength of character in us, and character strengthens our confident expectation of salvation. And this expectation will not disappoint us. For we know how dearly God loves us, because he has given us the Holy Spirit to fill our hearts with his love.” (Rom. 5:3-5, Ibid.)

Like Apostle James, Apostle Paul talked about running into problems and trials as good for the brethren as they help them to learn to endure. He averred that endurance develops strength of character, thus affording the Christians, the members of the Church of Christ, confident expectation of salvation.

‘Cheer up … I have overcome the world’
Apostle Peter, James and Paul merely learned what they shared with the brethren from our Lord Jesus Christ. During His ministry on earth, Christ cheered up His servants, thus:

“I have told you all this so that you will have peace of heart and mind. Here on earth you will have many trials and sorrows; but cheer up, for I have overcome the world.” (John 16:33, Living Bible)

Our Lord Jesus Christ knew too well what his disciples would go through as He Himself was not spared. He was very much aware of life’s trials and sorrows that were to be encountered on earth. But, He steadied the disciples’ resolve with the inspiring words, “I have overcome the world.” Moreover, before leaving, Christ bade His disciples, thus:

“I am leaving you with a gift – peace of mind and heart! And the peace I give isn’t fragile like the peace the world gives. So don’t be troubled or afraid.” (John 14:27, Ibid.)

Our Lord Jesus Christ lived at a time when the Roman empire was at its peak and the world (the whole span or extent of the empire) was enjoying some amount of relative peace – pax romana. It was a fragile kind of peace, for ensuing centuries saw turbulent times.

The worst trial brings great reward
Then as now, life’s vicissitudes abound. A condition of constant flux or alteration, leaning heavily on the negative or the worst, does happen. Nonetheless, the admonition of the author of the letter to the Hebrew Christians rang clear:

“Do not throw away this confident trust in the Lord, no matter what happens. Remember the great reward it brings you!” (Heb. 10:35, NLT)

No matter what, God’s people are exhorted to have confidence in Him. They ought to remember always the great reward awaiting those who trust in what He can do and survive the worst of trials.

So much is at stake. Members of the Church of Christ cannot risk throwing away the great fortune and blessing – the demonstration of God’s love for them, thus:

“But God demonstrates His own love toward us, in that while we were still sinners, Christ died for us. Much more then, having now been justified by His blood, we shall be saved from wrath through Him.” (Rom. 5:8-9, New King James Version)

The Church of Christ is set to receive the great reward as it was redeemed by Christ (Acts 20:28, Lamsa Translation)

Being purchased by the blood of Christ is equivalent to being redeemed, saved, and hence, receiving the reward. The prophet Isaiah had long announced this, thus:

“Indeed the LORD has proclaimed To the end of the world: ‘Say to the daughter of Zion, “Surely your salvation is coming; Behold, His reward is with Him, And His work before Him”’ And they shall call them The Holy People, The Redeemed of the LORD; And you shall be called Sought Out, A City Not Forsaken.” (Isa. 62:11-12, NKJV)

God’s offer
Benevolent and kind, God wants to see His children being able to hurdle all of life’s difficulties. Through the psalmist, God desires them to experience His loving care, thus:

“The LORD says, ‘I will guide you along the best pathway for your life. I will advise you and watch over you. …Many sorrows come to the wicked, but unfailing love surrounds those who trust the LORD’.” (Ps. 32:8, 10, NLT)

Parents are expected to walk with their children through life. Conscientious parents truly want their children to succeed. They give them sound advice, solicitously watch over them and guide or lead them through turns and bends. Paradoxically, there is a limit to what parents, even those with the noblest of intentions, can do. None among them can say with finality: I will guide you along the best pathway for your life. But, the Father Almighty can, and will. His unfailing love surrounds those who trust Him.

The condition set
That the Almighty Father is kind, tolerant, and patient is beyond doubt. He has proven this since time immemorial. However, man, the recipient of God’s kindness, tolerance, and patience has laid them to waste by his transgression of God’s commandments. However, God does not at once mete out punishment for the sinners. Instead, He gives them time to reflect and to turn from their sins, thus:

“Don’t you realize how kind, tolerant, and patient God is with you? Or don’t you care? Can’t you see how kind he has been in giving you time to turn from your sin?” (Rom. 2:4, Ibid.)

If this is not the epitome of kindness, what is? The sad truth is, many people just don’t care to realize how God is long-suffering toward us that we may be put right with Him. There is no question about it: He could easily snuff out our life. But, generous as He is, He affords everyone a chance.

‘I would not forget you’
Bible history attests to man’s ingratitude. God’s centuries of cuddling Israel went unappreciated or even unrecognized, thus:

“Yet Jerusalem says, ‘The LORD has deserted us; the Lord has forgotten us’. Never! Can a mother forget her nursing child? Can she feel no love for a child she has borne? But even if that were possible, I would not forget you!” (Isa. 49:14-15, Ibid.)

The ought to quell any rising accusation against God – that He deserts or forgets His children. “Never!” is God’s resounding answer. Even if it were possible for a mother to forget her nursing child or to feel no love for a child she has borne [nowadays there are indeed mothers who abandon their biological children], God stands pat: “I would not forget you!”

‘Call to me when trouble comes’
The world is too much to bear. There are times when even God’s people are too perplexed to even think of a solution to their problems. God says: “Call to me when trouble comes; I will save you, and you will praise me” (Ps. 50:15, Today’s English Version).

Shackleton

Speaking of Antarctica, in 1914 an expedition to reach to south pole led by
Shackleton with his ship Endurance creates an amazing story of survival.
Disaster struck when their ship was wrecked, trapped in ice, from then
on endured about 20 months of agony and hopelessness in the unbearably cold
icy Antarctica. Shackleton led the battle to keep them alive and stir them to not
break their spirit and to continue. He led his 27 crew to safety and not a single
soul perished.

'For sudden the worst turns the best to the brave.' -Shackleton's favorite
quotation from 'Prospice' by Robert Browning

'Put footstep of courage into stirrup of patience.' - from Shackleton's diary
while on the ice after abandoning Endurance, 19 Nov 1915

'We have done well under Providence up to now. Oh for a touch of dry
land under our feet.' - from Shackleton's diary, 9 Feb 1916

brighter than yesterday! :D

ahhh... dance with me....! :D
sarap, ang sarap sumayaw!!! hu-o!
the days are lighter and brighter!!!
saw few stars and maybe a planet this
early morning... too tiny! ah but that
is too big, too big really.... remembering
when we went to the sea with family
and rode a banca... how the waves were
too big it splashes to us... scary but more
thrilled.... and yes the ocean of clouds, like
snow in antartica but in the air.... and the sun!!!
how its light touch the clouds.... a smile will
be given and will not be withheld and goodness
will be given and will not be withheld... :D
missing people and my laugh buddies! ;D
music... hmmm... so sweet....

Ang wastong pagpili ng kapalaran

Published in God's Message (Pasugo) Sept 2007

ANG AKALA NG IBA ay nakatakda na ang guhit ng kanilang palad at wala na silang magagawang anuman ngayon upang mabago pa ang mangyayari sa kanila sa hinaharap. “Bahala na,” ang wika nila, “kung ano ang mangyayari sa darating.”

Hindi lamang sa pang araw-araw na pamumuhay nila ginagamit ang gayong pananaw kundi maging sa usapan tungkol sa relihiyon, kaya ipinagwawalang-bahala ng mga nagtataglay ng gayong paniniwala ang bagay na espirituwal. Iniisip nilang kung sila’y nakatalagang magtamo ng pagpapala ay mapapasakanila iyon kahit hindi nila hanapin at kung hindi naman iyon para sa kanila ay wala rin silang magagawa upang ito’y kanilang makamit.

Salungat sa mga aral na itinuturo ng Biblia ang gayong kaisipan. Ayon sa Biblia, ang tao ay binigyan ng Diyos ng kalayaan ng kalooban upang piliin ang kaniyang magiging kapalaran. Inilagay ng Diyos sa harap ng tao ang buhay at ang kamatayan, ang papapala at ang sumpa. Ganito ang sinasabi sa Deuteronimo 30:19-20: “Aking tinatawag ang langit at ang lupa na pinakasaksi laban sa inyo sa araw na ito, na aking ilagay sa harap mo ang buhay at ang kamatayan, ang pagpapala at ang sumpa; kaya’t piliin mo ang buhay, upang ikaw ay mabuhay, ikaw at ang iyong binhi; Na iyong ibigin ang Panginoon mong Dios, na sundin ang kaniyang tinig, at lumakip sa kaniya: sapagka’t siya ang iyong buhay, at ang kalaunan ng iyong mga araw;…”

Kapag ang patakarang sinunod ng tao sa kaniyang buhay ay ang pagwawalang-bahala sa hinaharap, ang pinababayaan niya ay ang kaniyang sariling kapakanan. Wala siyang ibang masisisi kundi ang sarili na rin, kung sa halip na siya’y magtamo ng magandang kapalaran ay humantong siya sa kasawian. Ang panukalang inihanda ng Diyos ay para sa ikabubuti ng mga taong nilalang Niya. Ito ang dahilan kung bakit bagaman pinagkalooban Niya ang tao ng kalayaan ng kalooban na makagawa ng pagpapasiya para sa kaniyang sariling kapalaran ay sinabi rin Niyang ang dapat piliin ng tao ay ang buhay.

“Piliin mo ang buhay,” ang sabi ng Diyos, “upang ikaw ay mabuhay.” Hindi na kailangang magbakasakali ang tao o sumangguni pa sa mga nagpapakilalang manghuhula upang malaman niya kung magiging mabuti o hindi ang kaniyang kapalaran. Itinuro ng Diyos kung paano mapaghahandaan ng tao ang buhay na darating. Sinabi ng Diyos kung paano magagawa ng tao ang pagpili sa buhay: dapat niyang ibigin ang Panginoong Diyos at sundin ang Kaniyang mga utos. Kapag inibig at sinunod ng tao ang Diyos o pinili niya ang buhay, tiyak na mabubuhay siya. Ang pahayag na ito ay hindi masisira kailanman sapagkat ang nagsabi nito at nag-aalok ng magandang kapalaran sa tao ay ang Lumikha sa kaniya, ang Diyos na Makapangyarihan sa lahat.

Sa kabilang dako, mayroon ding iniaalok ang diablo sa tao, na alam nating kung iyon ang pipiliin ng sinuman, ang ibubunga ay kamatayan at sumpa. Ang nais ng diablo ay ipahamak ang tao sa pamamagitan ng kaniyang pandaraya at panlilinlang tulad ng ginawa niya sa mga unang taong nilalang ng Diyos.

Tinukso ng diablo sina Eva at Adan upang sila’y kumain ng bunga ng punongkahoy na ipinagbawal sa kanila na kainin. Lumabag sa utos ang mga unang tao hindi dahil sa hindi nila alam ang ipinagagawa sa kanila ng Diyos. Ang totoo’y nagawa pa nga nilang ulitin sa diablo ang utos na tinanggap nila mula sa Diyos. Subalit higit nilang pinaniwalaan ang diablo na kumumbinsi sa kanila na mapapabuti ang kanilang kapalaran kung susuwayin nila ang utos ng Diyos na ibinigay sa kanila. Ganito ang sabi sa Genesis 3:6: “At nang makita ng babae, na ang bunga ng punong kahoy ay mabuting kanin, at nakalulugod sa mga mata, at kahoy na mananasa upang magpapantas sa tao, ay pumitas siya ng bunga niyaon at kinain; at binigyan din niya ang kaniyang asawang kasama niya, at ito’y kumain.”

Samakatuwid, nang sila’y nasa sitwasyong kailangan silang mapasiya at pumili kung alin sa iniaalok ng Diyos at sa iniaalok ng diablo ang kanilang pahahalagahan, ang pinili nila’y ang waring mabuting alok ng diablo, kaysa sa utos ng Diyos. Alam nating hindi sila napabuti. Bagkus, ano ang masamang ibinunga sa mag-asawa dahil hindi naging wasto ang kanilang pagpili sa magiging kapalaran ng kanilang buhay? Sinumpa ng Diyos, hindi lamang ang kanilang pamumuhay, kundi maging ang kanilang buhay mismo – ito ay tinakdaan ng kamatayan (Gen. 3:16-19, 23). At upang matupad ang sumpa sa kanila, pinalayas sila sa halamanan ng Eden. Inalis sa kanila ang karapatang mabuhay sa piling ng Diyos. Napahamak sila sapagkat hindi nila natutuhang pahalagahan ang mga kautusang ibinigay sa kanila ng Diyos.

Ang Panginoong Jesucristo ay inalok din ng diablo ng pagkain at iba pang pakinabang na pansanlibutan subalit pinili Niya ang pagsunod at pagpapahalaga sa mga utos ng Diyos, kaya hindi nagtagumpay ang pandaraya ng diablo sa Kaniya.

Noong ang Panginoong Jesucristo ay nasa sitwasyong kailangang-kailangan Niya ang pagkain, sapagkat katatapos lamang Niyang mag-ayuno ng 40 araw at 40 gabi, tinukso Siya ng diablo at sinabing kung Siya ang Anak ng Diyos ay ipag-utos Niyang ang mga bato ay maging tinapay. Sa halip na matukso sa inialok ng diablo ay sinabi Niya ritong “Hindi sa tinapay lamang mabubuhay ang tao, kundi sa bawa’t salitang lumalabas sa bibig ng Dios” (Mat. 4:4). Bakit hindi natukso o nadaya si Cristo kahit nang alukin Siya ng kayamanan at kapangyarihan sa sanlibutan? Sapagkat nanghawak Siya sa mga salita ng Diyos na nakasulat sa Biblia. Nanindigan Siya sa pagsunod sa mga aral ng Diyos. “Kaya,” ayon kay Apostol Pablo, “siya naman ay pinadakila ng Dios, at siya’y binigyan ng pangalang lalo sa lahat ng pangalan; Upang sa pangalan ni Jesus ay iluhod ang lahat ng tuhod, ng nangasa langit, at ng nangasa ibabaw ng lupa, at ng nangasa ilalim ng lupa, At upang ipahayag ng lahat ng mga dila na si Jesucristo ay Panginoon, sa ikaluluwalhati ng Dios Ama” (Filip. 2:9-11).

Ano ang ipinagagawa sa atin upang hindi tayo mapagtagumpayan ng diablo? Sa Efeso 6:11 ay sinasabi ang ganito: “Isuot ninyo ang baluting kaloob ng Diyos, upang mapaglabanan ninyo ang mga lalang ng diyablo” (Magandang Balita Biblia). Ito ang nagagawa natin kung ginagamit din natin ang mga salita ng Diyos na nakasulat sa Biblia at itinuro sa atin upang labanan ang pandaraya ng diablo.

Dapat nating labanan ang diablo sapagkat ang layunin nito’y hadlangan ang tao sa pagtatamo ng mabuting kapalaran at, lalo na, ng kaligtasan.

Sa panahong Cristiano, dalawang magkaibang daan na may magkaibang tunguhin ang kailangang pagpilian ng tao at sa pagpapasiyang ito’y buhay at kapahamakan din ang nakataya. Sabihin pa, ang nais ni Cristo na piliin ng tao ay ang daang patungo sa buhay: “Pumasok kayo sa makipot na pintuan; sapagkat maluwang ang pintuan at malapad ang daang patungo sa kapahamakan, at ito ang dinaraanan ng marami. Ngunit makipot ang pintuan at makitid ang daang patungo sa buhay, at kakaunti lang ang nakasusumpong niyon” (Mat. 7:13-14, Ibid.)

Maliwanag na nakataya rin sa gagawing pagpili ng tao sa dalawang magkaibang pintuan ang kaniyang magiging kapalaran. Ang malapad na daan ay patungo sa kapahamakan at ang makipot nama’y patungo sa buhay. Sino ang makipot na pintuang patungo sa buhay? Ang sabi ni Cristo’y “Ako ang pintuan, sinumang pumasok sa loob ng kawan sa pamamagitan ko ay magiging ligtas…” (John 10:9, salin sa Pilipino mula sa Revised English Bible). Ang kawan na kinapapalooban ng mga pumasok kay Cristo ay ang Iglesia na binili o tinubos ng dugo ni Cristo, gaya ng pinatutunayan sa Gawa 20:28 sa salin ni Lamsa: “Ingatan ninyo kung gayon ang inyong sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na binili niya ng kaniyang dugo.” Ang pagpasok ng tao sa Iglesia ni Cristo ay isang malinaw na katibayan na ang pintuang pinili niyang pasukan ay yaong patungo sa buhay.

Si Cristo mismo ang nagbigay ng garantiya na ang Iglesiang itinayo Niya, na tinawag sa Kaniyang pangalan (Roma 16:16), ay hindi mapananaigan kahit ng kapangyarihan ng kamatayan (Mat. 16:18, MB), kaya tiyak na ang mga pumasok o umanib sa Iglesia ni Cristo ang pumasok sa pintuang patungo sa buhay.

Yaong mga hindi pa nagagawang piliin ang daang patungo sa buhay ay may pagkakataon pang gawin ito. At sa panig naman ng mga nakasunod na sa utos ng Panginoong Jesucristo na pumasok sa Kaniya bilang pintuang patungo sa kaligtasan at sa buhay na walang hanggan, itinuro rin ng Biblia ang paraan kung paano maiingatan ang karapatan sa pagtatamo ng buhay. Ganito ang sinasabi sa Kawikaan 4:11-13: “Aking itinuro ka sa daan ng karunungan; Aking pinatnubayan ka sa landas ng katuwiran. Pagka ikaw ay yumayaon hindi magigipit ang iyong mga hakbang; At kung ikaw ay tumatakbo, hindi ka matitisod. Hawakan mong mahigpit ang turo; huwag mong bitawan: Iyong ingatan: sapagka’t siya’y iyong buhay.”

Samakatuwid, anuman ang mangyari, ang mga pumili sa buhay ay dapat manindigan at manghawak na mabuti sa turo ng Diyos. Ang nag-iingat at nanghahawak sa turo ay hindi lumalakad sa landas ng masama, manapa’y nagbabagong-buhay at lumalayo siya sa lahat ng tukso at kasamaan. Samakatuwid, maging sa landas na nilalakaran ng tao araw-araw ay mayroon siyang dapat gawing pagpili.

Malinaw na sinasabi sa Biblia ang ganito: “Huwag kang pumasok sa landas ng masama, At huwag kang lumakad ng lakad ng mga masasamang tao. Ilagan mo, huwag mong daanan; Likuan mo, at magpatuloy ka” (Kaw. 4:14-15).

Inuutusan tayong magpasiya na ilagan ang lakad at landas ng masamang tao. Sapagkat nais ng Diyos na piliin natin ang maghahatid sa atin sa pagpapala at buhay upang matupad ang panukala Niya sa paglalang sa atin.

turtle bite

i have a turtle bite mark in my left hand, it fascinates
me how it heals, and how the turtle bit me when i
didn't expect it... it leaves a mark where other scars
faded... which reminds me of the turtle...

To Die a Righteous Death

Published in God's Message (Pasugo) Sept 2007

Even though man can point to triumphs in meaningful pursuits and fields of knowledge, he cannot prevent death.

“Let me end my days like one of God’s people; Let me die in peace like the righteous.” – Numbers 23:10, Today’s English Version

“A man who has riches without understanding is like the beasts that perish.” – Psalm 49:20, New International Version

MAN’S ADVANCEMENT in the field of science and technology has been remarkable, especially in the last century. He has been able to land sophisticated probes on other planets; he can now meld the seed of one kind of grain with another in order to produce a new, more sturdy variety; through studying DNA, he is able to virtually peer into the building blocks of life in an attempt to not only find the remedy to many diseases, but to even avoid such maladies from birth. Truly, the progress of human knowledge is astounding and will continue to be so at an even more rapid pace.

But in spite of man’s success, there is one thing that he will never be able to dominate, control, or overcome by himself alone. Ecclesiastes 8:8 proclaims:

“no one has power over the spirit to retain the spirit, And no one has power in the day of death. There is no release from that war, And wickedness will not deliver those who are given to it.” (New King James Version)

Even though man can point to triumphs in meaningful pursuits and fields of knowledge, he cannot prevent death. But why can’t man prevent death, considering that he seemingly is able to cope with many problems of life? Job 12:10 reveals the following:

“For the soul of every living thing is in the hand of God, and the breath of all mankind.” (Living Bible)

Man, on his own, cannot overcome death because it is beyond his own power. Life and death is under the dominion and power of the Creator – none other than the Almighty God. We live and breathe only until He permits us. When the time and day of our death comes, there is nothing we can do to prevent it from happening.

Just how fragile is the life of man? The apostles liken it to a vapor or mist:

“You don’t even know what your life tomorrow will be! You are like a puff of smoke, which appears for a moment and then disappears.” (James 4:14, Today’s English Version)

To die a righteous death
The life of a human being is indeed very delicate since he faces death in a variety of ways (I Cor. 15:30-31). If not through sickness, we might face death while traveling. And there is also the threat of suffering brutality or violence in the hands of our fellowmen. Even in the assumed security of our own homes, the danger of death is apparent, what with the threat of some burglar invading our privacy or of the accidental misuse of electrical equipment that can trigger a fire. Though we may be able to steer clear of such travails in life, but in the end, the truth remains that man cannot escape death because this has been appointed for all men (Heb. 9:27). Not even a person’s wealth or fame can keep him from the grave (Ps. 49:16-17, 20).

Despite this, however, the Bible teaches of a death that all men should aspire for. This is the death of the righteous or to die as one of God’s people:

“The descendants of Israel are like the dust – There are too many of them to be counted. Let me end my days like one of God’s people; Let me die in peace like the righteous.” (Num. 23:10, TEV)

How, on the other hand, does the Bible describe the death of those who are not counted amongst the righteous or the people of God? Psalm 49:20 answers, thus:

“A man who has riches without understanding is like the beasts that perish.” (New International Version)

Those who lack a certain understanding or knowledge will die just as the beasts of the field do: theirs is a meaningless death. No matter what they may have attained in life, be it wealth or fame; all of it will be for naught because they lack understanding. What is not understood by those whose death is likened to that of beasts? Jeremiah 9:23-24 makes known this:

“This is what the LORD says: ‘Let not the wise man boast of his wisdom or the strong man boast of his strength or the rich man boast of his riches, but let him who boasts boast about this: that he understands and knows me, that I am the LORD, who exercises kindness, justice and righteousness on earth, for in these I delight’, declares the LORD.” (Ibid.)

The ungodly who will perish like animals are those who do not recognize or acknowledge God. These include atheists who deny that God exists and the agnostics who argue that there is no proof of God’s existence. But are they the only ones who will die like beasts? Titus 1:16 states this:

“They claim that they know God, but their actions deny it. They are hateful and disobedient, not fit to do anything good.” (TEV)

Even if a person professes belief in God, his actions or deeds – disobedience – belie this. So those who refuse to acknowledge God and those who claim to know Him, but who, through their deeds, deny Him will both suffer the death that is likened to that of the animals. Worse, these people will be punished by God on the day of Judgment:

“In flaming fire taking vengeance on those who do not know God, and on those who do not obey the gospel of our Lord Jesus Christ. These shall be punished with everlasting destruction from the presence of the Lord and for the glory of His power.” (II Thess. 1:8, NKJV)

Thus those who refuse to acknowledge God should change before it is too late.

How about those who claim to know God but their actions belie it? What actions or deeds are expected from them in order for them to be recognized by God? I John 2:3 teaches, thus:

“If we obey God’s commands, then we are sure that we know him.” (TEV)

Obedience to the commandments of God is of paramount importance since it is through this that we can prove that we truly know or recognize Him. In fact, those who claim to know God but refuse to obey all His statutes are deemed liars in His sight (I John 2:4). On the other hand, what will become of those who obey the commandments of God until the end? Christ answers, thus:

“‘Why do you ask me concerning what is good?’ answered Jesus. ‘There is only One who is good. Keep the commandments if you want to enter life’.” (Matt. 19:17, TEV)

The commandments of God written in the Holy Scriptures will not only benefit a person in this life (Deut. 5:29) but will also lead him to eternal life.

How to become righteous
Why is it said that to die as one of God’s people is like having the death of the righteous? Who are righteous before God? The Bible explains:

“If a righteous man turns from his righteousness and commits sin, he will die for it, because of the sin he has committed he will die.” (Ezek. 18:26, NIV)

Those who are righteous before God are those who have done no sin. While it is true that all men have sinned (Rom. 5:12), the Bible teaches of a group of people who are considered righteous despite their sins. They are the ones who were put right before God or justified through the redemption by our Lord Jesus Christ:

“For all have sinned and fall short of the glory of God, being justified freely by His grace through the redemption that is in Christ Jesus, whom God set forth as a propitiation by His blood, through faith, to demonstrate His righteousness, because in His forbearance God had passed over the sins that were previously committed.” (Rom. 3:23-25, NKJV)

Those who have been redeemed by Christ are the members of the Church of Christ:

“Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which He has purchased with His blood.” (Acts 20:28, Lamsa Translation)

Therefore, one should not only aspire to become a member of the Church of Christ but also remain as one until his very last breath. This is the kind of death which is most fortunate.

What is expected of true members
What else does Christ expect from the sheep of His flock or the members of His Church? Christ makes known the following:

“‘All who listen to my instructions and follow them are wise, like a man who builds his house on solid rock. Though the rain comes in torrents, and the floods rise and the storm winds beat against his house, it won’t collapse, for it is built on rock. But those who hear my instructions and ignore them are foolish, like a man who builds his house on sand. For when the rains and floods come, and storm winds beat against his house, it will fall with a mighty crash’.” (Matt. 7:24-28, LB)

The Lord Jesus Christ expects the members of His Church not only to listen to His teachings or the commandments of God but also to fulfill them. Those who do are likened to wise men who build their house upon the rock, which is Christ (Acts 4:11). Even if the rains, winds, and floods of life (which are the false beliefs and the tribulations of living in this world) come upon members of the Church, they will not become weak, let alone be separated; they will not stumble or fall. If, however, they do not obey what is taught unto them, when the problems of life arise, they will experience a tragic fall.

What then should the members of the Church of Christ keep in mind as they await the promised salvation? The apostle Paul teaches the following:

“For the Lord Himself will descend from heaven with a shout, with the voice of an archangel, and with the trumpet of God. And the dead in Christ will rise first. Then we who are alive and remain shall be caught up together with them in the clouds to meet the Lord in the air. And thus we shall always be with the Lord.” (I Thess. 4:16-17, NKJV)

On the return of Christ, those who died with their membership intact will be resurrected and join the members of the Church who are still alive on that day to meet the Savior, to enjoy the benefits of being a part of the first resurrection. What blessing awaits those who will be part of the first resurrection?

“Blessed and holy is he who has part in the first resurrection. Over such the second death has no power, but they shall be priests of God and of Christ, and shall reign with Him a thousand years.” (Rev. 20:6, Ibid.)

Those who remained true to God and to Christ will dwell in the Holy City. What will be the quality of their existence there? Revelation 21:1-4 gives us an inspiring account of what awaits such servants of God:

“Now I saw a new heaven and a new earth, for the first heaven and the first earth had passed away. Also there was no more sea. Then I, John, saw the holy city, New Jerusalem, coming down out of heaven from God, prepared as a bride adorned for her husband. And I heard a loud voice from heaven saying, ‘Behold, the tabernacle of God is with men, and He will dwell with them, and they shall be His people. God Himself will be with them and be their God. And God will wipe away every tear from their eyes; there shall be no more death, nor sorrow, nor crying. There shall be no more pain, for the former things have passed away’.” (Ibid.)

May all of us do what it takes to be included in those who will receive the tremendous grace of eternal life on the day of Christ’s return. By obeying the commandments of God and the teachings of Christ not only to become a member of the true Church of Christ, but also to remain as such, we will go a long way towards making our hope of salvation a reality.

me and sheep

ang sarap yakapin! :D!

Ang Likas na Kalagayan ni Cristo (Ikaanim na Bahagi)

Published in God's Message (Pasugo) Sept 2007

Totoo kayang tinanggap na ng mga unang Cristiano na si Cristo ay Diyos noong Siya ay mabuhay na mag-uli?

AYON SA PARING Jesuita na si Pedro Sevilla tinanggap daw ng mga unang Cristiano na si Cristo ay Diyos nang Siya ay mabuhay na mag-uli. Ganito ang mababasa natin sa sinulat niyang aklat:

“Batay na rin sa kanilang karanasan ng muling nabuhay na si Jesus, tinanggap na ng mga unang Cristiano ang pagiging Diyos ni Cristo kahit wala pang mga tiyak na konsepto sa Bagong Tipan gaya halimbawa, ng substansiya (substance), kalikasan o natura (nature), at iba pa.” (Ang Kabanalbanalang Isangtatlo, p. 29)

Nabuhay na mag-uli ngunit hindi Diyos
Totoo kayang tinaggap na ng mga unang Cristiano na si Cristo ay Diyos noong Siya ay mabuhay na mag-uli? Ano ang karanasan ng mga unang Cristiano nang si Cristo ay mabuhay na mag-uli? Sipiin natin ang pahayag ni Apostol Juan sa sinulat niyang Ebanghelyo:

“Sinabi sa kaniya ni Jesus, Babae, bakit ka umiiyak? Sino ang iyong hinahanap? Siya, sa pagaakalang yao’y maghahalaman, ay nagsabi sa kaniya, Ginoo, kung ikaw ang kumuha sa kaniya, ay sabihin mo sa akin kung saan mo siya inilagay, at akin siyang kukunin, Sinabi sa kaniya ni Jesus, Maria, Lumingon siya, at nagsabi sa kaniya sa wikang Hebreo, Raboni; na ang ibig sabihin ay, Guro. Sinabi sa kaniya ni Jesus, Huwag mo akong hipuin; sapagka’t hindi pa ako nakakaakyat sa Ama, ngunit pumaroon ka sa aking mga kapatid, at sabihin mo sa kanila, Aakyat ako sa aking Ama at inyong Ama, at aking Dios at inyong Dios.” (Juan 20:15-17)

Doon pa lamang sa libingan, nang pumaroon si Maria Magdalena, ay natiyak na niyang si Jesus, nang mabuhay na maguli, ay hindi Diyos. Maliwanag ang sinabi sa kaniya ni Jesus, “Aakyat ako sa aking Ama at inyong Ama, aking Dios at inyong Dios.” Hindi sinabi ni Cristo na Siya ang Diyos.

Si Lucas ay nagbigay rin ng salaysay tungkol sa karanasan ng mga alagad ni Cristo noong Siya ay mabuhay na mag-uli:

“At samantalang kanilang pinaguusapan ang mga bagay na ito, siya rin ay tumayo sa gitna nila, at sa kanila’y nagsabi, Kapayapaa’y suma inyo. Datapuwa’t sila’y kinilabutan, at nangahintakutan, at inakala nila na nakakakita sila ng isang espiritu. At sinabi niya sa kanila, Bakit kayo’y nangagugulumihanan? At bakit nangyayari ang pagtatalo sa inyong puso? Tingnan ninyo ang aking mga kamay at ang aking mga paa, ako rin nga: hipuin ninyo ako, at tingnan; sapagka’t ang isang espiritu’y walang laman at mga buto, na gaya ng inyong nakikita na nasa akin.” (Lucas 24:36-39)

Mababakas din natin sa ebanghelyo ayon kay Lucas na si Cristo ay hindi Diyos noong mabuhay na mag-uli. Itinala ni Lucas ang pagtutuwid na ginawa ni Cristo sa mga alagad nang akalain nilang Siya ay isang espiritu nang mabuhay na mag-uli. Sa kalagayan pa lamang ay magkaiba na si Cristo at ang Diyos. Si Cristo ay may laman at buto, samantalang ang Diyos ay espiritu (Juan 4:24). Hindi pinayagan ni Cristo na ang mga alagad ay manatili sa kanilang maling akala, bagkus sila ay Kaniyang itinuwid. Sinabi sa kanila ni Cristo, “Ang isang espiritu ay walang laman at mga buto, na gaya ng inyong nakikita na nasa akin.” Maliwanag, kung gayon, na kahit na noong mabuhay na mag-uli si Cristo ay namalaging Siya’y tao at hindi Diyos. Pinatutunayan ito maging ng pahayag ni Apostol Pedro:

“Saksi kami sa lahat ng ginawa niya sa lupain ng mga Judio at sa Jerusalem. Gayunman, siya’y ipinako nila sa krus. Ngunit muli siyang binuhay ng Diyos sa ikatlong araw. Napakita siya, hindi sa lahat ng tao kundi sa amin lamang na noon pang una’y pinili na ng Diyos bilang mga saksi. Kami ang nakasama niyang kumain at uminom pagkatapos na siya’y muling mabuhay.” (Gawa 10:39-41, Magandang Balita Biblia)

Malinaw sa pahayag ni Apostol Pedro na si Cristo na nabuhay na mag-uli ay hindi Diyos. Ang bumuhay kay Cristo ay ang Diyos. Mapapansin din na nang mabuhay na mag-uli, si Cristo ay nakasalo ng mga apostol sa pagkain at pag-inom, na normal na ginagawa ng isang tao. Pinatunayan ni Apostol Pedro na tao ang likas na kalagayan ni Cristo na binuhay ng Diyos na mag-uli sa mga patay:

“Mga Israelita, pakinggan ninyo ito! Si Jesus na taga-Nazaret ay sinugo ng Diyos. Pinatutunayan ito ng mga himala, mga kababalaghan, at mga tandang ginawa ng Diyos sa pamamagitan niya. Alam ninyo ito sapagkat lahat ay naganap sa gitna ninyo. Ngunit ang taong ito na ibinigay sa inyo ayon sa pasiya at pagkaalam ng Diyos sa mula’t mula pa, ay ipinapako ninyo at ipinapatay sa mga makasalanan.” (Gawa 2:22-23, Ibid.)

Maliwanag ang pahayag ni Apostol Pedro na si Cristo ay taong sinugo ng Diyos. Pinatunayan ito ng Diyos sa pamamagitan ng mga himala at kababalaghan at mga tanda na Kaniyang ginawa sa pamamagitan ni Cristo. Bakas na bakas natin sa pahayag ni Apostol Pedro na si Cristo ay tao at ang kinikilala niyang Diyos ay ang nagsugo at bumuhay na mag-uli kay Cristo.

Umakyat sa langit ngunit hindi Diyos
Makaraan ang 40 araw mula nang Siya’y mabuhay na maguli, si Cristo ay umakyat sa langit. Ngunit sa mga nasulat na pahayag sa Bagong Tipan ay walang mababasang patotoo na ang Cristo ay naging Diyos nang umakyat na Siya sa langit. Nang ipahayag ni Cristo kay Maria Magdalena na Siya ay aakyat sa langit, hindi Niya sinabi na Siya ay Diyos. Sa halip, ang terminong “Diyos” ay inilaan ni Cristo para sa Ama:

“Sinabi sa kaniya ni Jesus, Babae, bakit ka umiiyak? Sino ang iyong hinahanap? Siya, sa pagaakalang yao’y maghahalaman, ay nagsabi sa kaniya, Ginoo, kung ikaw ang kumuha sa kaniya, ay sabihin mo sa akin kung saan mo siya inilagay, at akin siyang kukunin. Sinabi sa kaniya ni Jesus, Maria. Lumingon siya, at nagsabi sa kaniya sa wikang Hebreo, Raboni; na ang ibig sabihin ay, Guro. Sinabi sa kaniya ni Jesus, Huwag mo akong hipuin; sapagka’t hindi pa ako nakakaakyat sa Ama, nguni’t pumaroon ka sa aking mga kapatid, at sabihin mo sa kanila, Aakyat ako sa aking Ama at inyong Ama, at aking Dios at inyong Dios.” (Juan 20:15-17)

Sa panahon pa ng Matandang Tipan ay hinulaan na ang pag-akyat ni Cristo sa langit. Ngunit kahit sa mga hulang iyon ay malinaw na iba si Cristo sa Diyos:

“THE LORD (God) says to my Lord (the Messiah), Sit at My right hand, until I make Your adversaries Your footstool.” [ANG PANGINOON (Diyos) ay nagsabi sa aking Panginoon (ang Mesias), Umupo Ka sa Aking kanang kamay hanggang ang Iyong mga kaaway ay gawin Kong tuntungan ng Iyong mga paa.] (Ps. 110:1, Amplified Bible)

Makikita sa hulang ito ang pagkakaiba ng tinatawag na Diyos at ng tinatawag na Cristo. Ang Panginoon na tinatawag na Diyos ang nagsabi sa Panginoon na tinatawag na Mesias, “Umupo ka sa aking kanan.” Hindi si Cristo ang Diyos, kundi Siya ang Mesias.

Pinatutunayan ito sa Bagong Tipan ng maraming ulit.

“Kung kayo nga’y muling binuhay na kalakip ni Cristo, ay hanapin ninyo ang mga bagay na nangasa itaas, na kinaroroonan ni Cristo, na nakaupo sa kanan ng Dios.” (Col. 3:1)

“Na nasa kanan ng Dios, pagkaakyat niya sa langit; na ipinasakop sa kaniya ang mga anghel at ang mga kapamahalaan ang mga kapangyarihan.” (I Ped. 3:22)

“Ang muling bumuhay kay Cristo at nagluklok sa kanya sa kalangitan, sa kanan ng Diyos.” (Efe. 1:20, MB)

Mapapansin sa mga talatang ito na walang sinasabi na sa langit ay naging Diyos si Cristo. Malinaw na ipinakikita sa mga talatang sinipi ang pagkakaiba ng Diyos at ni Cristo. Hindi si Cristo ang Diyos, kundi Siya ang nakaupo sa kanan ng Diyos. Maging si Esteban na diakono ay nagpatotoo na si Cristo ang Anak ng tao na nakatindig sa kanan ng Diyos:

“Datapuwa’t siya, palibhasa’y puspos ng Espiritu Santo ay tumitig na maigi sa langit, at nakita niya ang kaluwalhatian ng Dios, at si Jesus na nakatindig sa kanan ng Dios, At nagsabi, Narito, nakikita kong bukas ang mga langit, at ang Anak ng tao ay nakatindig sa kanan ng Dios.” (Gawa 7:55-56)

Una pa rito, ipinahayag na sa Matandang Tipan na tao ang nasa kanan ng Panginoong Diyos:

“Mapatong nawa ang iyong kamay sa tao na iyong kinakanan. Sa anak ng tao na iyong pinalakas sa iyong sarili.” (Awit 80:17)

Walang pag-aalinlangan na ang tinutukoy na tao na nasa kanan ng Diyos ay walang iba kundi ang Panginoong Jesucristo, gaya ng sinasabi sa mga talatang ating sinipi. Kaya’t kahit noong si Cristo ay nasa langit na, Siya’y malimit na tinawag na tao ng mga manunulat ng Bagong Tipan.

Tinawag ni Pablo na tao si Cristo
“Sapagka’t may isang Dios at may isang Tagapamagitan sa Dios at sa mga tao, ang taong si Cristo Jesus.” (I Tim. 2:5)

Tinawag ni Pedro na tao si Cristo
“Mga Israelita, pakinggan ninyo ito! Si Jesus na taga-Nazaret ay sinugo ng Diyos. Pinatutunayan ito ng mga himala, mga kababalaghan, at mga tandang ginawa ng Diyos sa pamamagitan niya. Alam ninyo ito sapagkat lahat ay naganap sa gitna ninyo. Ngunit ang taong ito na ibinigay sa inyo ayon sa pasiya at pagkaalam ng Diyos sa mula’t mula pa, ay ipinapako ninyo at ipinapatay sa mga makasalanan.” (Gawa 2:22-23, MB)

Tinawag ni Santiago na tao si Cristo
“Hinatulan ninyo at pinatay ang Taong Banal, at hindi Siya lumaban sa inyo.” (Sant. 5:6, Salin ni Trinidad)

Muling paririto ngunit hindi Diyos
Nang si Jesus ay umakyat sa langit, ipinangako Niya sa Kaniyang mga alagad na Siya ay muling paririto. Ano ang Kaniyang likas na kalagayan sa Kaniyang pagbabalik? Siya ba ay babalik bilang isang Diyos?

“At pagkasabi niya ng mga bagay na ito, nang siya’y tinitingnan nila, ay dinala siya sa itaas; at siya’y tinanggap ng isang alapaap at ikinubli sa kanilang mga paningin. At samantalang tintititigan nila ang langit habang siya’y lumalayo, narito may dalawang lalaking nangakatayo sa tabi nila na may puting damit; Na nangagsabi naman, Kayong mga lalaking taga Galilea, bakit kayo’y nangakatayong tumitingin sa langit? itong si Jesus, na tinanggap sa langit mula sa inyo, ay paparitong gaya rin ng inyong nakitang pagparoon niya sa langit.” (Gawa 1:9-11)

Isinalaysay ni Lucas na samantalang tinititigan ng mga alagad ang pagdadala kay Cristo sa langit, dalawang lalaki ang nagsabi na, “Itong si Jesus … ay pariritong gaya rin ng inyong nakitang pagparoon sa langit.” Samakatuwid ay walang pagbabago sa kalikasan ni Cristo – tao Siyang umakyat sa langit, tao rin Siyang magbabalik.

Maging si Apostol Pablo ay naturo na si Cristo ay muling paririto. Mababakas sa kaniyang sulat na paririto si Cristo hindi bilang isang Diyos, sapagkat ang Ama ang tinatawag Niyang Diyos:

Upang patibayin niya ang inyong mga puso, na walang maipipintas sa kabanalan sa harapan ng ating Dios at Ama, sa pagparito ng ating Panginoong Jesus na kasama ang kaniyang lahat na mga banal.” (I Tes. 3:13)

Maliwanag na ang terminong “Diyos” ay ikinapit ni Apostol Pedro sa Ama. Hindi kailanman ginamit ni Apostol Pablo ang terminong ito kay Cristo. (May Karugtong)

Ang Likas na Kalagayan ni Cristo Ang Kaniyang Pagkapanginoon (Ikalimang Bahagi)

Published in God's Message (Pasugo) Aug 2007

“At kapag ang lahat ay nasa ilalim na ng kapangyarihan ni Cristo, ang Anak naman ang paiilalim sa kapangyarihan ng Diyos na naglagay ng lahat ng bagay sa ilalim ng kapangyarihan niya. Sa gayon, lubusang maghahari ang Diyos sa kalahat-lahatan.” – Corinto 15:28, Magandang Balita Biblia

Maliwanag sa mga manunulat ng Bagong Tipan na si Cristo ay Panginoon ngunit hindi Siya ang Diyos. Ang tinutukoy nilang Diyos ay ang Ama ng Panginoong Jesucristo.

SA MARAMING PAGKAKATAON ay tinatawag na Panginoon si Cristo sa Bagong Tipan. Ito ay ginagamit na batayan ng iba sa kanilang paniniwalang Diyos si Cristo. Subalit, ang pagkapanginoon nga ba ni Cristo ay katunayang Siya ay Diyos? Hindi. Hindi ito nangangahulugang si Cristo ang Diyos. Iba ang Panginoong Diyos sa Panginoong Jesucristo. Ito ang pinatutunayan sa atin ng Biblia:

“Pakatalastasin nga ng buong angkan ni Israel, na ginawa ng Dios na Panginoon at Cristo itong si Jesus na inyong ipinako sa krus.” (Gawa 2:36)

Pansinin na sa pagtuturo ni Apostol Pedro ang Cristong Panginoon ay hindi ang Diyos. Alam ni Apostol Pedro na ang tinatawag na Diyos ay iba sa tinatawag na Cristo. Ang Diyos ang gumawa na si Cristo ay maging Panginoon.

Maging sa mga sulat ni Apostol Pablo ay makikita natin ang pagkakaiba ng Panginoong Diyos sa Cristong Panginoon. Tunghayan natin ang pahayag ni Apostol Pablo:

“Kaya siya naman ay pinakadakila ng Dios, at siya’y binigyan ng pangalang lalo sa lahat ng pangalan; Upang sa pangalan ni Jesus ay iluhod ang lahat ng tuhod, ng nangasa langit, at ng nangasa ibabaw ng lupa, at ng nangasa ilalim ng lupa. At upang ipahayag ng lahat ng mga dila na si Jesucristo ay Panginoon sa ikaluluwalhati ng Dios Ama.” (Filip. 2:9-11)

Ang Diyos ang nagpadakila at nagbigay kay Cristo ng pangalang lalo sa lahat ng pangalan. Kung iniutos man na ang lahat ng tuhod ay dapat lumuhod kay Cristo, hindi ito nangangahulugang si Cristo ay Diyos, kundi, ito’y sa ikaluluwalhati ng Diyos na nagpadakila at nagbigay kay Cristo ng pangalang lalo sa lahat.

Makikita rin natin sa ibang mga sulat ni Apostol Pablo ang pagkakaiba ng Panginoong Diyos sa Panginoong Jesucristo:

“Ganito ang sinasabi ng Kasulatan: ‘Ang lahat ng bagay ay lubusang pinasuko sa kanya ng Diyos’. (Ngunit sa salitang “lahat ng bagay,” maliwanag na hindi kasama rito ang Diyos na siyang naglagay ng lahat ng bagay sa ilalim ng kapangyarihan ni Cristo.) At kapag ang lahat ay nasa ilalim na ng kapangyarihan ni Cristo, ang Anak naman ang paiilalim sa kapangyarihan ng Diyos na naglagay ng lahat ng bagay sa ilalim ng kapangyarihan niya. Sa gayon, lubusang maghahari ang Diyos sa kalahat-lahatan.” (I Cor. 15:27-28, Magandang Balita Biblia)

Maliwanag sa tinuran ni Apostol Pablo na si Jesus ay Panginoon sapagkat ang lahat ng mga bagay ay lubusang pinasuko ng Diyos sa ilalim ng Kaniyang kapangyarihan. Subalit, si Cristo ay hindi Diyos, sapagkat bagaman ang lahat ay ipinailalim sa kapangyarihan ni Cristo, gayunman, si Cristo ay paiilalim naman sa kapangyarihan ng Diyos, kung kaya’t ang Diyos ang lubusang maghahari sa kalahat-lahatan.

Mababakas din natin sa mga manunulat ng Bagong Tipan na kung tinawag man nila na “Panginoon” ang Cristo, hindi ito nangangahulugang si Cristo ang Diyos. Malaki ang pagkakaiba ng pagtawag nila ng “Panginoon” kay Cristo sa pagtawag nila ng Panginoon sa tunay na Diyos o sa Amang nasa langit sapagkat alam nilang magkaiba ang Diyos at si Cristo. Ganito ang pnatutunayan ng mga sumusunod na talata:

“Upang kayo na may isang pagiisip sa pamamagitan ng isang bibig ay luwalhatiin ninyo ang Dios at Ama ng ating Panginoong Jesucristo.” (Roma 15:6)

“Sumainyo nawa ang biyaya at kapayapaang mula sa Dios na ating Ama at sa Panginoong Jesucristo. Purihin nawa ang Dios at Ama ng ating Panginoong Jesucristo, ang Ama ng mga kaawaan at Dios ng buong kaaliwan.” (II Cor. 1:2-3)

“Nagpapasalamat kami sa Dios, na Ama ng ating Panginong Jesucristo, na kayo’y laging idinadalangin.” (Col. 1:3)

“Ngayo’y patnugutan nawa ng atin ding Dios at Ama, at ng ating Panginoong Jesus, ang aming paglalakbay sa inyo.” (I Tes. 3:11)

“Ngayon ang ating Panginoong Jesucristo rin, at ang Dios na ating Ama na sa amin ay umibig at sa amin ay nagbigay ng walang hanggang kaaliwan at mabuting pagasa sa pamamagitan ng biyaya.” (II Tes. 2:16)

“Si Santiago, na alipin ng Dios at ng Panginoong Jesucristo, ay bumabati sa labingdalawang angkan na nasa Pangangalat.” (Sant. 1:1)

“Purihin nawa ang Dios at Ama ng ating Panginoong Jesucristo, na ayon sa kaniyang malaking awa ay ipinanganak na muli tayo sa isang buhay na pagasa sa pamamagitan ng pagkabuhay na maguli ni Jesucristo sa mga patay.” (I Ped. 1:3)

Maliwanag sa mga manunulat ng Bagong Tipan na si Cristo ay Panginoon ngunit hindi Siya ang Diyos. Ang tinutukoy nilang Diyos ay ang Ama ng Panginoong Jesucristo.

Kung kanino tumutukoy ang ‘Panginoong Diyos’
Sa Bagong Tipan, kapag binabanggit ang pariralang “Panginoong Diyos,” ito ay hindi tumutukoy kay Cristo. Nagpapatunay lamang ito na ang Panginoong Diyos ay iba sa Panginoong Jesucristo:

“Tunay na sinabi ni Moises, Ang Panginoong Dios ay magtitindig sa inyo ng isang propetang gaya ko mula sa gitna ng inyong mga kapatid; siya ang inyong pakinggan sa lahat ng mga bagay na sa inyo’y sasalitain niya.” (Gawa 3:22)

Sa talatang ito ay ikinapit ang titulong “Panginoon” sa Diyos ngunit ang Diyos na tinutukoy ay hindi si Cristo. Sa halip, si Cristo ang propetang tinutukoy na ititindig ng Panginoon.

Maging sa sinulat ni Lucas ay makikita ang pagkakaiba ng Panginoong Jesucristo sa Panginoong Diyos:

“Siya’y magiging dakila, at tatawaging Anak ng Kataastaasan: at sa kaniya’y ibibigay ng Panginoong Dios ang luklukan ni David na kaniyang ama.” (Lucas 1:32)

Dito ay ginamit ang titulong “Panginoon” at ikinapit sa talatang ito ay hindi si Cristo. Si Cristo ang Anak ng Kataastaasan at sa Kaniya ibibigay ng Panginoong Diyos ang luklukan ni David. Iba ang Panginoong Diyos na nagbigay kaysa sa Panginoong Jesus na binigyan.

Nalalaman din ni Lucas na ang Cristo na Anak ng Kataastaasan ay tatawaging “Panginoon” (Lucas 2:11), ngunit sa kabila nito, hindi niya ipinagkamali na si Cristo ang Diyos. Alam ni Lucas na iba ang Panginoong Diyos sa Cristong Panginoon.

Ang salitang Griyego na kyrios (κυριος)
Ang paggamit ng salitang “Panginoon” na katumbas ng salitang Griyego na kyrios o kurios para kay Jesus ay ipinalagay ng iba na katunayan ng diumano’y paniniwalang Cristiano na Diyos si Cristo:

“Alam natin na ang griegong Kyrios ay salitang ginamit ng Septuahinta upang isalin ang hebreong Yahweh at Adonai. Bago ginamit para kay Jesus ang Kyrios (Phil. 2:9), matagal na itong ginamit para sa Diyos ng Lumang Tipan. … Hindi maitatatwa na sa paggamit ng griyegong Kyrios para kay Jesus (Phil. 2:9) na siyang salin ng Septuahinta para sa Yahweh (Adonai) ay tinatanggap na ng mga kristiyano ang pagiging Diyos ni Jesus.” (Ang Kabanalbanalang Isangtatlo, pp. 22-24)

Ang salitang Griyego na Kyrios ay siyang matatagpuan sa Septuaginta bilang kapalit ng Tetragrammaton – pangalang ng Diyos na binubuo ng apat na letrang Hebreo. Sa takot ng mga Judio na mabigkas ang pangalan ng Diyos sa walang kabuluhan (blasphemy) ang pangalan ng Diyos ay pinalitan nila ng terminong “Panginoon” katumbas ng Kyrios sa wikang Griyego na ito nga ang terminong ginamit sa saling Septuaginta.

Subalit dapat maunawaan na bagaman ang salitang Griyego na Kyrios ay ginamit upang tumukoy sa Diyos, hindi nangangahulugang Diyos ang lahat ng pinagkapitan ng salitang ito. Sa katunayan, ang salitang Griyego na Kyrios ay hindi lamang sa Diyos at kay Cristo ginamit. Ang sinalugguhitang salita sa mga sumusunod na talata ay ang itinumbas sa salitang kyrios o kurios sa Bibliang Griyego:

• Si Pilato ay tinawag na kurios

“Na nagsisipagsabi, Ginoo, naaalaala naming na sinabi ng magdarayang yaon nang nabubuhay pa, Pagkaraan ng tatlong araw ay magbabangon akong muli.” (Mat. 27:63)


• Ang may-ari ng asno ay tinawag na kurios

“At nang kinakalag nila ang batang asno, ay sinabi sa kanila ng mga may-ari niyaon, Bakit kinakalag ninyo ang batang asno?” (Lucas 19:33)


• Si Felipe ay tinawag na kurios

“Ang mga ito nga’y nagsilapit kay Felipe, na taga Betsaida ng Galilea, at nagsipamanhik sa kaniya, na sinasabi, Ginoo, ibig sana naming makita si Jesus.” (Juan 12:21)


• Ang anghel ay tinawag na kurios

“Nakita niyang maliwanag, sa isang pangitain, nang may oras na ikasiyam ng araw, na pumapasok na patungo sa kaniya ang isang anghel ng Dios, at nagsasabi sa kaniya, Cornelio. At siya, sa pagtitig niya sa kaniya, at sa pagkatakot niya, ay nagsabi, Ano ito, Panginoon? At sinabi niya sa kaniya, Ang mga panalangin mo at ang iyong mga paglimos ay nangapailanglang na isang alaala sa harapan ng Dios.” (Gawa 10:3-4)

• 
  Si Pablo at si Silas ay tinawag na kurios

“At siya’y humingi ng mga ilaw at tumakbo sa loob, at, nanginginig sa takot, ay nagpatirapa sa harapan ni Pablo at ni Silas, At sila’y inilabas at sinabi, Mga ginoo, ano ang kinakailangan kong gawin upang maligtas?” (Gawa 16:29-30)


• Ang haring Agripa ay tinawag na kurios

“Tungkol sa kaniya’y wala akong alam na tiyak na bagay na maisusulat sa aking panginoon. Kaya dinala ko siya sa harapan ninyo, at lalong-lalo na sa harapan mo, haring Agripa, upang, pagkatapos ng pagsisiyasat, ay magkaroon ng sukat na maisulat.” (Gawa 25:26)

Ang mga sumusunod na talata na hinango sa Matandang Tipan ay mula sa Septuaginta:


• Si Abraham ay tinawag na kurios ni Sara

“At nagtawa si Sara sa kaniyang sarili, na sinasabi, Pagkatapos na ako’y tumanda ay magtatamo ako ng kaligayahan, at matanda na rin pati ng panginoon ko?” (Gen. 18:12)


• Si Esau ay tinawag na kurios

“At inutusan niya sila, na sinasabi, Ganito ninyo sabihin sa aking panginoong kay Esau. Ganito ang sabi ng iyong lingkod na si Jacob, Dumoon ako kay Laban at ako’y natira roon hanggang ngayon.” (Gen. 32:4)


• Si Faraon ay tinawag na kurios

“At kanilang sinabi, Iyong iniligtas ang aming buhay: makasumpog nawa kami ng biyaya sa paningin ng aking panginoon, at kami ay maging mga alipin ni Faraon.” (Gen. 47:25)

• 
  Si Jose ay tinawag na kurios

“Hindi nga kayo ang nagsugo sa akin dito, kundi ang Dios: at kaniya akong ginawang ama kay Faraon, at panginoon sa buo niyang bahay, at tagapamahala ng buong lupain ng Egipto.” (Gen. 45:8-9)

“Ginawa niya siyang panginoon sa kaniyang bahay, At pinuno sa lahat niyang pagaari.” (Awit 105:21)

Maliwanag na ang titulong “Panginoon” na ibinigay kay Cristo ay hindi katunayan na Siya ang tunay na Diyos.

(May Karugtong)

Myrtle

the bridge – the filler – infectious laughter, thoughtful, caring, you’ll be comfortable with, wise, improves herself, saw bright light in the corner of her black eye, missing the years we’ve shared, companionship with all the girls, hugz and kisses

miss you

i miss my friends, to all the times i did not hug you
and kiss you, to all the times i did not show up,
to all the walking moments when we could have
hold hands... you are treasures in life, you are
all beautiful to me.. next time when we see each
other let us not miss more but be filled

Hands

i wish i could have many arms and hands each for a friend, so i could hold you
and be together, my years been filled with you, you are my memories, you
know me more than others, always an effort to connect , cherish you
all, we are almost the same in many ways, you remind me of myself that is why i
am holding you right now, saying thanks and let us be together forever.